Na enkele luchtvaartongevallen waarbij commerciële vliegtuigen betrokken waren, heeft u waarschijnlijk gehoord dat de eerste acties die worden ondernomen, zijn die van het zoeken, redden en bergen van vliegtuiginzittenden, maar ook het zoeken en bergen van zwarte dozen. Maar tot verbazing van sommigen zijn de zwarte dozen in de luchtvaart oranje geverfd. Als je nieuwsgierig bent, nodigen we je uit om te lezen over de geschiedenis van de "zwarte doos".
Sinds zijn uitvinding en tijdens zijn evolutie sinds de jaren 1950, is de "zwarte doos" cruciaal geweest voor het handhaven en verbeteren van de veiligheid van commerciële vliegtuigen. Componenttoeleveringsspecialisten Artemis Aerospace onderzoeken dit essentiële apparaat en hoe het is geëvolueerd tot de moderne technologie die tegenwoordig door de industrie wordt gebruikt.
De "zwarte dozen" van een vliegtuig hebben eigenlijk officieel twee verschillende namen: Flight Data Recorder (FDR) en Cockpit Voice Recorder (CVR).
De eerste zwarte dozen verschenen letterlijk rond de jaren vijftig en hadden een magneetband aan de binnenkant waarop de vluchtgegevens werden vastgelegd. Het waren vuurvaste dozen, zwart geverfd, om de magneetband te beschermen. De term "zwarte doos" werd tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Britten gepopulariseerd.
Het probleem met zwarte dozen in die tijd was het slechte zicht en ze waren moeilijk te herkennen na vliegtuigcrashes. In dit verband werd in de regelgeving bepaald dat alle vluchtrecorders in "internationaal oranje" moesten worden geverfd om beter te kunnen worden gezien in geval van ongevallen. Hoewel de kleur waarin ze waren geschilderd werd veranderd, bleef de naam van de blokfluiten als "zwarte dozen". Momenteel kunnen we de naam associëren met iets slechts, omdat ze alleen toegankelijk zijn na vliegtuigcrashes of ernstigere incidenten.
Hoewel de eerste zwarte dozen werden uitgevonden door de Australische wetenschapper David Warren, werd het vroegst bekende ontwerp gemaakt door François Hussenot en Paul Beaudoin in het Marignane Flight Test Center in Frankrijk in 1939.
Tot de jaren vijftig werden vluchtrecorders vooral gebruikt op militaire vliegtuigen. Echter, in 1950 David Warren's prototype FDR "The ARL Flight Memory Unit" was speciaal ontworpen voor post-ongevallenonderzoeken van burgervliegtuigen en was de eerste die zowel cockpitstemmen als instrumentuitlezingen opnam.
Toen records werden gedigitaliseerd, resulteerde dit erin dat de FDR en CVR werden gecombineerd tot een enkele eenheid, de CVDR.
De meeste commerciële vliegtuigen zijn nu bovendien uitgerust met een QAR (quick access recorder), waardoor gegevens snel toegankelijk zijn bij minder ernstige incidenten zoals ongeplande afwijkingen die nader onderzoek behoeven.
De systemen van tegenwoordig worden digitaal bestuurd en bevatten ingebouwde testapparatuur die registreert hoe het vliegtuig presteert. Dit betekent dat potentiële problemen kunnen worden geïdentificeerd en opgelost voordat zich een incident voordoet, waardoor vliegreizen nog veiliger en efficiënter worden.
Zwarte dozen zijn geëvolueerd en volgsystemen zijn geperfectioneerd. FDR's zijn bijvoorbeeld uitgerust met een onderwaterlokalisatiebaken dat automatisch wordt geactiveerd wanneer zich een incident voordoet en het vliegtuig het water bereikt.
En de toekomst in de luchtvaart zal zeker veiliger zijn. De Amerikaanse NTSB (National Transport Safety Board) heeft lang gelobbyd voor de installatie van cockpitvideorecorders om de kwaliteit van de informatie die kan worden verzameld na een incident te verbeteren. Dit is echter niet zonder controverse geweest en ALPA (Airline Pilots Association) heeft bezorgdheid geuit over privacy.
Wat de toekomst ook inhoudt voor vluchtgegevensrecorders, ze zullen van cruciaal belang blijven voor het handhaven van de veiligheid van vliegreizen.